یه وقتایی هست که واسه نداشتنش دروغ میگیم
یه وقتایی هم گوشه گیر میشیم
یه وقتایی کلا خودمون رو یه جور دیگه نشون میدیم
یه وقتایی خودمون رو فراموش میکنیم و کلی امتیاز به طرف های مقابلمون میدیم
یه وقتایی قدرت نه گفتنمون رو از دست میدیم و به هر کس و ناکسی پا میدیم
به هر چیزشعری که میشنویم هرهر میخندیم که یه جورایی آلت تناسلیمالی بچه های باحال اکیپ رو کرده باشیم و اگه انگشت به ماتحتمون هم بکنن با وجود داشتن حس حقارت بهشون لبخند میزنیم و بیشتر شلش میکنیم!
..
اگه اعتماد به نفس داشته باشی نیازی نداری خودتو یه جور دیگه نشون بدی،
نیازی نداری به زورِ دروغ خودتو بکشی بالا،
وقتی راست میگی چشمات گیرا ترن، وقتی چشمت جادو کنه میشه نفر اول هر اکیپی
تو هر گروهی اونی از همه خفن تره که اعتماد به نفسش بالاتره...
خودتو دست کم نگیر
1) سعی کن تفکرات بچگانه ات رو رشد بدی و بزرگشون کنی... لازم نیست مثل همه فکر کنی! مثل خودت باش!
2) تحت هیچ شرایطی خودتو چیزی که نیستی نشون نده... به جاش همون چیزی بشو که میخوای به همه نشونش بدی!
نکش پایین..!
بکش بالا
از آخوند جماعت باید ترسید!
یارو دو تا بچه داره، زن داره، بازم چشمش دنبال جلو و پشت و وسط دخترای مردمه!
اصن چرا به آخوند بدبخت گیر میدم من؟!
از آدمیزاد باید ترسید!
کلا از یه چند گانگی مفرط رنج میبریم!
در عین حال که میخوایم بگیم خیلی بکن ایم و هرچی در و داف اسمی تو منطقه س، حول انگشت وسطمون قر و قمیش میان،
میخوایم از نجابتمون هم چیزی کم نشه و جا نماز هم آب میکشیم!
خب نکن برادر من! خودت باش! همه رو بکن اصن! ولی خودت باش! والاع..!
خودت باید آرامش بخش خودت باشی
هیچکس نمیتونه پی به درونت ببره
هیچکس نمیتونه مرحمی باشه واسه زخمات
درد از خودته.. درمان هم دست خودت...
فقط کافیه بخوای
بخوای حالت خوب باشه
بخوای همه چی به تخمت باشه
بخوای که شاد باشی
بخوای که بخندی
بخوای که دوباره خودت باشی
بخوای همه چیز رو عوض کنی و بشی همون آدمه پر شر و شور..
بازی در نیار... خسته نشو... هیچی ارزش ناراحت شدن نداره..
"هیچ کس بزرگ نیست.. هیچ چیز عمیق نیست..."
مزخرف نگو!
ابرهای تو آسمون بغض نکردن..
بارون اشک خدا نیست
آسمون از غم هیچکس رنگ خون نمیشه!
چی حالت رو خوب میکنه؟
همون کارو بکن....
دریاب که از روح جدا خواهی رفت در پرده اسرار فنا خواهی رفت
می نوش ندانی از کجا آمده‌ای خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت
"خیام"
در بهار آزادی جای خیلی ها خالی بود
جز تو
که بیایی و طعم آزادی را زهرمارمان کنی....
سوالی که همیشه ذهنمو به خودش مشغول میکنه اینه که ما آدما کلا همه مون به یه میزان مشخص عن ایم؟!
یا خداوند متعال این موهبت گرانقدرش رو در بعضی از بندگان برگزیدش بیشتر قرار داده و من الان باید اعتراض داشته باشم که چرا میزان عنیتم نسبت به فلان بنده کمتره و چرا خداوند عادل که میگه شما همه تون واسه من یکسانید در این مورد مساوات رو رعایت نکرده؟!
حالا نمیخوام بحث رو جنسیتی کنم پس از این پاراگراف دوم میگذرم!
نمیخوام کسی به خودش بگیره داستان رو پس از پاراگراف سوم هم میگذرم!
سوالی که مطرحه برام اینه که واقعا ما آدما با همدیگه فرقی داریم یا ادای تفاوت با بغل دستی مون رو درمیاریم و در نهایت همه سر و ته یه کرباسیم؟!
بعد وقتی قراره دو روز دیگه بیفتیم بمیریم واسه چی و واسه کی داریم ادا در میاریم اصن!؟