من فکر میکنم حقیقت اینه که خود ما دلیل اتفاقات خوش و ناخوش پیرامونمون هستیم!
همیشه بعد از یه اتفاق ناگوار، قبل از لعن و نفرین دیگران، به خودمون نهیب بزنیم که ما چقدر در ایجاد اتفاقی که افتاده دخیل بوده ایم؟!
چقدر اشتباه از خودمون بوده؟! (حالا یا با بهای بیخود دادن به آدمای بی ارزش یا با هرچی...)
اگه با خودمون صادق باشیم میبینیم که:
همیشه از ماست که بر ماست...