وایستادم جلوش و بهش تبریک گفتم!
اونم بهم تبریک گفت؛
کاش میتونستم محکم بغلش کنم،
ولى خب فقط خوب نگاهش کردم و بهش لبخند زدم، اونم نگاهم کرد و بهم لبخند زد...
گفتم جایى که تو زندگى میکنى همیشه شبه، همیشه سرده، چجورى میتونى طاقت بیارى؟
چطور تنهایى بار مشکلات و غم و ناامیدى و حسرت رو به دوش میکشى و کم نمیارى؟
وقتى همه ازت توقع دارن چطور میتونى اینقدر بى توقع باشى؟
چجورى وقتى بهت دروغ گفتن حرف نزدى؟ سرت بازى درآوردن سکوت کردى؟ لعنتى تو آدم بده ى تموم قصه ها شدى واسه لالمونى گرفتنت، ارزش ات توى زندگى چى بود که حاضر شدى واسه خیلیا بى ارزش بشى ولى حرفى نزنى؟
لذت میبرم که مثل سگ، خوبى رو توى آدما بو میکشى و وقتى بدى میکنن کورى؛ ولى خب آخه چجورى؟!
اصلا خودت فکر میکنى تا آخر قصه همینطور بمونى یا تو هم یه جایى کم میارى و میزنى زیر لنگ همه چى؟!
بغض کرد... بغض کردم...
راستش خیلى وقتها فکر میکنم به شبیه شدن، به همرنگ شدن، به کم آوردن، به خستگى و خوابیدن و پا نشدن...
اون هم به همینا فکر میکنه.
چقدر خوبه یکى هست که میتونم باهاش اینقدر رُک صحبت کنم، ناراحتش کنم، خوشحالش کنم و بازم همیشه باشه.
بى توقع، صادق و بى شیله پیله...
همصحبتى با آینه ها رو دوست دارم...
چقدر غمناک بود این نوشته
چقدر غمناکه زندگیم پس :/
نوشته های "دو کلوم حرف حساب"ی شما رو دوست دارم.یادم نمیاد؟ازکی؟ اینجا رو می خونم.وخیلی هم ممنونم؛بابت حضور و نظر شمابلامیسر
قربان شما
لطف عالی مستدام
موفق باشین
تی جانه قربان