یه آفتابه آب و یه کیسه خاک گرفتم دستم و دارم میگردم تو زندگى چهار تا نکته ى مثبت، دو تا دلیل یا یه دلخوشى پیدا کنم و با حوصله خاکشو عوضش کنم، آب بریزم پاش و رشدش بدم...
میدونى مثل چی میمونه؟
اینکه یه دوربین بدن دستت و بگن برو توى چاه توالت و از نکات مثبت و قشنگش عکس بگیر!
حالا تو هى اینورو نگاه میکنی گوه
اونورو نگاه میکنى گوه
تهشم تا یه مسیر میبینی که به نور ختم میشه و میاى عکس بگیرى، میبینى یه آفتابه آب و مخلفات رید توش!
(اه! حالم یه هم خورد! نمیشه من مثال نزنم؟!)
یعنى میخوام بگم کار خیلى سختیه! بقیه هم مترصدن که برینن توش! ولى باید ادامه داد...
دیگه به قول اون سلیطه ى بزرگوار: "دیر اومدى نخواه زود برو!"
اگه قرار بر مُردن بود چند سال پیش وقتش بود! من باید تو اوج بمیرم...
همه شو سانسور می کنم. نه به این خاطر که بچه سوسول باشم که بد موقع خوندمش فقط تو اون مردنتو هستم
نه مشخصه بچه سوسولی
وقتی لقمه غذا دستت باشه و اینو بخونی متوجه میشی که حرف سوسول بودن نیست
غذا هم میخوری پس؟
من فکر کردم اوضاع اینقدر خرابه که دیگه غذا هم نیست که بخوری!
پس فعلا خوبه اضاع
اتفاقا من عاشق همین مثال هام: )))
مثال های زیبای خود را از چشمان خسته ی ما دریغ نفرماییید.
متسفانه همیشه وقای به فرش میرسیم میفهمیم قبلا در چه عرشی بودیم و خبر نداشتیم.
به قول شاعر: کثافت کاری زیادش خوبه :)))))
اره خب به نسبت قعر چاه فاضلاب میشه گفت جوب کنار خیابون عرش محسوب میشه!!! :))