باز هم چالش!

نه!  ایندفعه جنس چالش یه مقدار متفاوت با پست قبل عه!

خیلی وقته که لحظه شماری میکنم واسه نوشتن این پست!

راستش داستان زندگیم هم یه جوری رفته بود جلو که خیلی امیدوار نبودم موفق بشم! خلاصه چالشی بود برای خودش !

یادمه یه زمانی در مورد هرچیزی که صحبت میشد، میگفتم خب "طبیعتا" بهترین ها واسه منه، خب "طبیعتا" من به هرچیزی که دلم بخواد و اراده کنم میرسم، خب "طبیعتا"....

ولی اون طبیعت ،مثل طبیعت همین مملکت گل و بلبلمون به فنا رفت!

اراده ها سست شد، حرف ها مصلحتی شد، بهترین ها به تدریج به متوسط و بعد هم به هرچه پیش آید خوش آید تبدیل شد! و سرانجام منم شدم یکی مثل شماها!
در کمال تعجب و تاسف و ناباوری، بهنام هم آدم شد!

یکی از آثار انسانیت، مقوله ی سیگار بود! چیزی که یه زمانی چنان گاردی جلوش داشتم که دوستان میگفتن، تو فقط دهنت رو ببند، ما جلوی تو نمیکشیم،  اومد لای انگشتام و از روزی یکی، به روزی 26 تا هم رسید!

و همه ی اینها نتیجه ی وا دادن زندگی بود... زندگی ای که هرچند بر وفق مراد نبوده و نیست، ولی زندگیم بود! تنها چیزی که میتونستم بگم تمام و کمال برای منه!

ولی به تدریج و با طی پروسه ی آدم شدنم، از آن بقیه شد!

این چالش، چالش بازگشت به خودمه! چالش بازگشت به بهنامی که آدم نیست! فقط بهنامه.. همین!

در تکاپو برای رشد در زمینه ی کاری شه، سحر خیزه، ورزش میکنه، درس میخونه و ادامه تحصیل میده.... و همه ی آدم ها رو دوست داره! چون هرچند سرشار از اشتباه اند! ولی دلشون پاکه!

اینهمه روزه که دیگه آدم نیستم!

حالا اگه میتونید بفرمایید چالش!