دو کلام حرف حساب

هر چه میخواهد دل تنگت بگو...

دو کلام حرف حساب

هر چه میخواهد دل تنگت بگو...

صدای گذر عمر...


روى تخت و لا به لاى کتابها دراز کشیدم و سعى میکنم کلماتِ نویسنده رو مثل پنبه داخل گوشهام فرو کنم ولى صداى تیک تاک ساعت رو بیشتر از همیشه احساس میکنم، رقابت بین فریادِ عقربه ها و صداى عبور ماشینِ سنگین از زیر پنجره ى اتاق از یک طرف و جیغ و داد پسر بچه هاى دبستانى از طرف دیگه؛ مکالمه ى تلفنى دخترى جوان از یک سو و بد و بیراه پیرمرد همسایه به راننده ى کامیون به خاطر برهم زدن آرامش اش از سویی دیگه، و متانت کتاب که زورش به دریدگى اونها نمیرسید...

موتور کامیون و ساعت جلوى چشمهام گلاویز شدن و رو در روى هم فریاد میزنن!

پسربچه صداش رو بالاتر میبره و ساعت جیغ میکشه تیک تاک، تیک تاک!

به حرکت سریع عقربه هاش نگاه میکنم که مثل ماهى درونِ تُنگ با عجله و بى هدف دور خودش میچرخه؛ شاید اگه ساعت و ماهى حافظه ى خوبى داشتن اینقدر خودشون رو خسته نمیکردن! 

کوچه ساکت شده ولى آرامش هنوز به ساعت برنگشته، دندون هاش رو به هم فشار میده و صداى نفس هاى عصبیش به گوش میرسه، تیک تاک تیک تاک...

بلند میشم و باطرى اش رو در میارم تا توى سکوت کتابم رو ادامه بدم ولى بعد از چند لحظه ضربه ى تیک تاکِ تمام ساعت هاى جهان رو زیر پوست تنم حس میکنم، به ساعت روى دیوار که چند دقیقه ى پیش به قتل رسید نگاه میکنم، صداى سوت قطار سریع السیر زمان، در نبود ساعت ها هم مدام به گوش میرسه...

تو رودخانه ای یا برکه؟

رودخانه یا برکه؟

«سنگی را اگر به درون رودخانه بیندازی تأثیر چندانی ندارد. رودخانه دنبال بهانه‌ای برای خروشیدن است. سنگ را از آنِ خودش می‌کند، هضم و فراموشش می‌کند. هر چه باشد بی‌نظمی جزئی از طبیعتش است.

اما اگر همین سنگ را در برکه‌ای بیندازی، تأثیرش ماندگارتر است. برکه برای موج برداشتنی این‌چنین آماده نیست. یک سنگ کافیست برای زیرورو کردنش. از عمق تکان دادنش. برکه بعد از برخورد سنگ، دیگر نمی‌تواند مثل سابق بماند.»

این چند خط از الیف شافاک تداعى کننده ى زندگى حال حاضر ماست؛

بعضى از ما به مانند برکه اى مهجور، مستعد تأثیرپذیرى از سنگ هاى ریز و درشتى هستیم که به سمتمان پرتاب میشوند و با هر رویداد ناخواسته ى بیرونى دچار تلاطم هاى عمیق درونى میشویم و تا مدتى طولانى به حالت اول بازنمیگردیم؛

و بعضى همچون رودخانه اى خروشان، بى توجه به ناملایمات و اتفاقات ناخواسته، با سرعت به مسیر و برنامه ى از پیش مشخص شده ادامه داده و حتى سنگهاى ریز و درشت را هم با خود همراه میکنیم...

کیفیت زندگى هر فرد در انتخاب بین این دو تعریف میشود؛

رودخانه ایم یا برکه؟

همگی ما قاتلیم...

شنیدم آخرین کرگدن سفید در جهان هم مُرد و تصویرِ غم انگیزِ آدمیزاد بالای سر کرگدن، تصویرِقاتل بر سر مقتول، چقدر من رو به یاد قربانى هاى خودم انداخت!

اعتماد به نفسى که با قساوت سر بُریدم و به عزاش نشستم، غرورى که فرارى دادم و بعد در شبهاى تنهاییم اشک ریختم؛

و آخرین چراغ امیدى که خاموش کردم و در تاریکى و ظلمتِ دنیام، اولین سیگارِ یأس رو روشن کردم...

متأسفانه عکس غم انگیزى هم از مقتولین فوق الذکر توسط قاتل گرفته نشده!


زندگی از پشت چشم های بسته!

زندگى از پشت چشم هاى بسته زیباتره!

ساعت ٥:٤٥ صبح، صداى زنگ تلفن؛

روى در و دیوار اتاق پر شده از کاغذهایى که هرکدوم یادآور مسئولیتى هستن که باید به خاطرش سختى بکشم! با چشمهاى نیمه باز، صداى زنگ رو قطع میکنم و خودم رو به ندیدن میزنم! چرا الان بیدار بشى؟ تو کارى ندارى که این ساعت انجامش بدى... ازونور شب دیرتر بخواب... بیشتر خوابیدن باعث میشه از روزت....... و خوابم میبره!

ساعت ٧:٣٠ صبح پهلو به پهلو میشم! جورى نفس عمیق میکشم انگار این پهلوى چپم بوده که سالها بار اضافه م رو به دوش کشیده و حالا به پهلوى راست تحویلش داده... یه نگاه به صفحه ى گوشى میکنم و وقتى گوشمو تیز میکنم صداى سکوتِ فضاى پیرامون، مثل لالایى و نوازشى عاشقانه چشمام رو با خودش میبره....

ساعت ٨ صبح دوباره چشمام باز میشن، ولى کاش میشد چشمام رو ببندم و به روزاى خوب فکر کنم، مثلاً اگه اون الان اینجا بود، اگه من و اون الان فلان جا بودیم، اگه من و اون و ایـــــــــــنقدر پول الان اونجا بودیم، اگه و کاش و شاید و............

ساعت ٩ صبح با ناراحتى تخت خوابم رو ترک میکنم!

به خودم میگم کاش شش صبح بیدار شده بودم! اینجورى از همه ى کارهام موندم؛ از فردا حتماً ساعت ٦ صبح بیدار میشم..!

ولى خب، خودمونیم، زندگى از پشت چشمهاى بسته زیباتره...

یکی باید باشه... یه هم درد، یه هم زبون

وایستادم جلوش و بهش تبریک گفتم!

اونم بهم تبریک گفت؛

کاش میتونستم محکم بغلش کنم،

ولى خب فقط خوب نگاهش کردم و بهش لبخند زدم، اونم نگاهم کرد و بهم لبخند زد...

گفتم جایى که تو زندگى میکنى همیشه شبه، همیشه سرده، چجورى میتونى طاقت بیارى؟

چطور تنهایى بار مشکلات و غم و ناامیدى و حسرت رو به دوش میکشى و کم نمیارى؟

وقتى همه ازت توقع دارن چطور میتونى اینقدر بى توقع باشى؟

چجورى وقتى بهت دروغ گفتن حرف نزدى؟ سرت بازى درآوردن سکوت کردى؟ لعنتى تو آدم بده ى تموم قصه ها شدى واسه لالمونى گرفتنت، ارزش ات توى زندگى چى بود که حاضر شدى واسه خیلیا بى ارزش بشى ولى حرفى نزنى؟

لذت میبرم که مثل سگ، خوبى رو توى آدما بو میکشى و وقتى بدى میکنن کورى؛ ولى خب آخه چجورى؟!

اصلا خودت فکر میکنى تا آخر قصه همینطور بمونى یا تو هم یه جایى کم میارى و میزنى زیر لنگ همه چى؟!

بغض کرد... بغض کردم...

راستش خیلى وقتها فکر میکنم به شبیه شدن، به همرنگ شدن، به کم آوردن، به خستگى و خوابیدن و پا نشدن...

اون هم به همینا فکر میکنه.

چقدر خوبه یکى هست که میتونم باهاش اینقدر رُک صحبت کنم، ناراحتش کنم، خوشحالش کنم و بازم همیشه باشه.

بى توقع، صادق و بى شیله پیله...

همصحبتى با آینه ها رو دوست دارم...